De deelnemer die wilde vertrekken

Laatst mocht ik een groep auditoren op een groot ROC trainen in waarderende gespreksvoering. Kritisch publiek, natuurlijk. Docenten zijn al bovengemiddeld kritisch ten aanzien van onderwijs, maar als ze er dan ook nog voor kiezen om andere docenten te gaan auditen… dat zegt wel iets. Nu heb ik veel met onderwijs en kan ik ook wel de bevlogenheid zien die hieronder ligt, dus vol goede moed startte ik de dag rustig op.

En ja hoor, na een half uur meldde zich de eerste ‘kritische’ deelnemer:  “Het is niet bedoeld als kritiek, hoor, maar eh… ik heb eigenlijk nog niks nieuws gehoord…”

Even ging door mijn hoofd: “Dat is wel erg snel… en dit klinkt niet erg waarderend, dus waarschijnlijk heb je toch wel iets te leren vandaag…”

Dat zei ik echter niet. Feedback kan altijd nog, dacht ik, dus laat ik beginnen met empathie. Ik zei: “Dat is natuurlijk jammer… ben je nu bezorgd dat je de rest van de dag ook niks nieuws gaat horen?” Hij: “eigenlijk wel ja”. Ik weer: “Nou, dan zijn we het eens… Want ik wil je natuurlijk graag nieuwe inzichten bieden. Zullen we afspreken dat als je voor de lunch nog niks nieuws hebt geleerd, dat je dan vrij bent om te gaan?” Dat was goed.

Vlak voor de lunch checkte ik even bij hem en toen antwoordde hij dat het wel ging, maar het verhaal is nog niet klaar.

In de middag was hij in een tweetal aan het oefenen, waarbij hij de cliënt-rol had en zijn partner hem waarderend coachte op een ingebracht thema. Al snel werd duidelijk wat hij had ingebracht: hij wilde eigenlijk liever vertrekken om weer aan het werk te kunnen… Hij had zijn telefoon al vaak voelen trillen die dag…  Ik antwoordde dat hij natuurlijk vrij was om te gaan als dat hem beter leek, maar wilde ook wel wat toelichting. “Tsja, ik heb al heel veel trainingen gevolgd en ik weet dit allemaal al”. Ik antwoordde: “dat is natuurlijk prachtig, dat je al zo veel kennis in huis hebt… En mag ik je een prikkelende vraag stellen? (‘ja’) Kun je het ook laten zien?

En toen gebeurde het: opeens bond hij in en beaamde dat dat natuurlijk de uitdaging was… Ik zei: Prima, dan stel ik voor dat ik jou zo als eerste kom observeren…’

Tijdens de observatie bleek zijn partner een beetje moe te zijn, dus stelde ik voor om zelf zijn tegenspeler te zijn. Zo kon ik mooi bijsturen vanuit mijn rol, de oefening met een succes laten eindigen en waarderend met hem terugblikken. Aan tips kwam ik door tijdgebrek niet meer toe, maar het leuke was: hij bleef tot het einde van de dag, deelde zelfs zijn ‘omslag’ met de groep en kwam na afloop vragen of ik nog verbetertips voor hem had…

Tijdens de terugreis denk ik altijd aan 3 dingen waar ik tevreden over ben. Je snapt dat dit er eentje was. Nu klinkt dit misschien allemaal heel bewust, maar dat was het eigenlijk niet. In mijn beleving gebeurde het gewoon.

Welke trainersles haal jij uit dit verhaaltje?

En hoe ga jij zelf om met kritische deelnemers?

Laat het me weten in een comment hieronder!

Ook beter met kritische deelnemers leren omgaan?

Volg de (online) cursus Breinvriendelijk Trainen. Er is een hele module gewijd aan ‘Breinvriendelijk begeleiden’.

Facebooktwitterpinterestlinkedin

10 Comments

  • Arie Speksnijder

    januari 13, 2017

    Les? motivatie is niet statisch. Dankzij de houding van een trainer kan iemand alsnog verleid worden tot leren. Iemand die ‘een dood paard’ lijkt te zijn, houdt zich vooral dood door het sleuren en trekken van de trainer.

    Hoe ik met kritische deelnemers om ga? Steeds beter. 🙂 Het helpt mij om me te realiseren dat het meestal niet over mij gaat. Onder de kritiek zit vaak een goede bedoeling, of een begrijpelijk verlangen en als ik dat kan zien, dan voel ik empathie, en dan lukt het prima. Mede dankzij de technieken van Motiverende Gespreksvoering die jij ook aan gaat bieden.

    • Sergio van der Pluijm

      januari 13, 2017

      Hi Arie,

      Dank voor je reactie en herkenbaar. Idd is motiverende gespreksvoering hier goud waard. En soms ben ik ook erg blij met geweldloze / verbindende communicatie waar ik me in een ver verleden in heb verdiept.

  • Ina

    januari 13, 2017

    Dag Sergio,
    Grappig om je blog te lezen over de training die je bij ons kwam geven afgelopen woensdag. De les die ik eruit haal is dat je niet in de verdediging moet schieten als je kritiek krijgt op je training. Die neiging zou ikzelf wellicht hebben. Ik vond de oplossing die jij toepaste een hele geschikte en omdat ik mijn collega ken van andere trainingen, o.a. deep democracy, had ik het idee dat hij vooral wilde prikkelen. Dus die test heb je glansrijk doorstaan ☺.

    • Sergio van der Pluijm

      januari 14, 2017

      Ha, da’s fijn om te horen van iemand die er getuige van was… Dank!

  • Mariska Schuur

    januari 17, 2017

    Ik vind het inspirerend om te lezen hoe je dit hebt aangepakt; een kijkje in je gedachten en overwegingen als trainer.
    Mooi, kan ik van leren als GI- trainer.

    • Sergio van der Pluijm

      januari 17, 2017

      Dank je, Mariska en keep up the good work. Ik weet hoe uitdagend jouw werk is!

  • Geart de Jong

    januari 19, 2017

    Herkenbare situatie. En respect voor de rust die je hebt bewaard in je reactie. Vanuit Geweldloze Communicatie en de oriëntatie op behoeften die vervuld willen worden herken ik dat hij behoefte had aan uitdaging en waarschijnlijk ook verbinding. Dit is leuk om te bedenken nu ik hier veilig achter mijn laptop zit en er rustig over kan nadenken. Ik ken van mijzelf al te goed dat in zo’n situatie mijn behoefte aan erkenning kan maken dat ik defensief kan reageren. Dat mijn innerlijke criticus op zo’n moment het voortouw kan nemen en de toon gaat bepalen. Empathie naar deze deelnemer is inderdaad een effectieve strategie en ik vermoed dat jij eerst empathie voor jezelf hebt moeten toepassen alvorens de weg naar (aandacht voor) hem weer te kunnen bewandelen.
    Leuk en leerzaam om je ervaring te lezen en er op te mogen reageren.

    Groet Geart

    • Sergio van der Pluijm

      januari 20, 2017

      Klopt, NVC is ook prachtig in dit soort situaties.

      Dank voor je reactie, Geart!

  • Stijn van Merendonk

    januari 23, 2017

    Wauw Sergio,

    Mooi verhaal. Een mooie manier van ombuigen. Leuk ook om te zien hoe je de diverse methodieken samen brengt en toepast.

    Groeten Stijn van Merendonk

    • Sergio van der Pluijm

      januari 23, 2017

      Thanks Stijn! ja, geen enkele methode is heilig voor mij. Soms heb je een hamer nodig en soms een zaag… (o: