De deelnemer die wilde vertrekken

Laatst mocht ik een groep auditoren op een groot ROC trainen in waarderende gespreksvoering. Kritisch publiek, natuurlijk. Docenten zijn al bovengemiddeld kritisch ten aanzien van onderwijs, maar als ze er dan ook nog voor kiezen om andere docenten te gaan auditen… dat zegt wel iets. Nu heb ik veel met onderwijs en kan ik ook wel de bevlogenheid zien die hieronder ligt, dus vol goede moed startte ik de dag rustig op.

En ja hoor, na een half uur meldde zich de eerste ‘kritische’ deelnemer:  “Het is niet bedoeld als kritiek, hoor, maar eh… ik heb eigenlijk nog niks nieuws gehoord…”

Even ging door mijn hoofd: “Dat is wel erg snel… en dit klinkt niet erg waarderend, dus waarschijnlijk heb je toch wel iets te leren vandaag…”

Dat zei ik echter niet. Feedback kan altijd nog, dacht ik, dus laat ik beginnen met empathie. Ik zei: “Dat is natuurlijk jammer… ben je nu bezorgd dat je de rest van de dag ook niks nieuws gaat horen?” Hij: “eigenlijk wel ja”. Ik weer: “Nou, dan zijn we het eens… Want ik wil je natuurlijk graag nieuwe inzichten bieden. Zullen we afspreken dat als je voor de lunch nog niks nieuws hebt geleerd, dat je dan vrij bent om te gaan?” Dat was goed.

Vlak voor de lunch checkte ik even bij hem en toen antwoordde hij dat het wel ging, maar het verhaal is nog niet klaar.

In de middag was hij in een tweetal aan het oefenen, waarbij hij de cliënt-rol had en zijn partner hem waarderend coachte op een ingebracht thema. Al snel werd duidelijk wat hij had ingebracht: hij wilde eigenlijk liever vertrekken om weer aan het werk te kunnen… Hij had zijn telefoon al vaak voelen trillen die dag…  Ik antwoordde dat hij natuurlijk vrij was om te gaan als dat hem beter leek, maar wilde ook wel wat toelichting. “Tsja, ik heb al heel veel trainingen gevolgd en ik weet dit allemaal al”. Ik antwoordde: “dat is natuurlijk prachtig, dat je al zo veel kennis in huis hebt… En mag ik je een prikkelende vraag stellen? (‘ja’) Kun je het ook laten zien?

En toen gebeurde het: opeens bond hij in en beaamde dat dat natuurlijk de uitdaging was… Ik zei: Prima, dan stel ik voor dat ik jou zo als eerste kom observeren…’

Tijdens de observatie bleek zijn partner een beetje moe te zijn, dus stelde ik voor om zelf zijn tegenspeler te zijn. Zo kon ik mooi bijsturen vanuit mijn rol, de oefening met een succes laten eindigen en waarderend met hem terugblikken. Aan tips kwam ik door tijdgebrek niet meer toe, maar het leuke was: hij bleef tot het einde van de dag, deelde zelfs zijn ‘omslag’ met de groep en kwam na afloop vragen of ik nog verbetertips voor hem had…

Tijdens de terugreis denk ik altijd aan 3 dingen waar ik tevreden over ben. Je snapt dat dit er eentje was. Nu klinkt dit misschien allemaal heel bewust, maar dat was het eigenlijk niet. In mijn beleving gebeurde het gewoon.

Welke trainersles haal jij uit dit verhaaltje?

En hoe ga jij zelf om met kritische deelnemers?

Laat het me weten in een comment hieronder!

Ook beter met kritische deelnemers leren omgaan?

Volg de (online) cursus Breinvriendelijk Trainen. Er is een hele module gewijd aan ‘Breinvriendelijk begeleiden’.